به گزارش پایگاه فراخوانهای علمی پژوهشی کشور(callforpapers.ir)و به نقل از گیزمگ، افرادی که از لنزهای تماسی استفاده می‌کنند با تحریکات ناشی از خشکی چشم آشنا هستند. این موضوع نه تنها باعث ایجاد ناراحتی برای آنها می‌شود، بلکه باعث آسیب رساندن به بافت چشم نیز خواهد شد.

به طور کلی، سطح چشم انسان با یک مولکول به نام mucin MUC5AC، به خوبی روغن کاری شده است. این مولکول باعث می‌شود تا سطح چشم انسان همیشه مرطوب و در وضعیت مناسب باقی بماند.

اما مسئله اینجاست که در برخی افراد مایع اشک حاوی “تراوشه‌”((mucin کافی نبوده که همین امر سبب خشکی چشم می‌شود. این موضوع همچنین برای کسانی که از لنزهای تماسی استفاده می‌کنند دردسرساز شده و آنها را وادار می‌کند تا برای اجتناب از ایجاد جراحت ناشی از این لنزها، از روان کننده استفاده کنند.

به همین دلیل افراد برای رفع مشکل خشکی چشم از روان کننده‌های مصنوعی استفاده می‌کنند اما به گفته محققان دانشگاه فنی مونیخ، این روان کننده‌های مصنوعی نیز عاری از خطر و مشکل نیستند. اکثر آنها مبتنی بر اسید هیالورونیک هستند، چیزی که به طور طبیعی در چشم وجود ندارد. آنها همچنین باید به طور منظم و اغلب چندین بار در طول روز در قالب قطره‌های چشمی استفاده شوند.

اما محققان این پژوهش راه بهتری را برای حل این مشکل در نظر گرفتند. آنها موفق به توسعه یک روان کننده طبیعی شدند که به کاربران لنزهای تماسی این امکان را می‌دهد تا تنها با یک بار استفاده از آنها بتوانند شاهد اثر حفاظتی طولانی مدت آن باشند.

آنها برای انجام این پژوهش از مولکول “تراوشه‌” موجود در معده خوک که تقریبا مشابه با mucin MUC5AC است، استفاده کرده و توانستند از مقدار زیادی از آن در این پژوهش بهره ببرند.

محققان این کار را به طریقی انجام دادند که باعث تغییرات شیمیایی در مولکول آن نشود و ویژگی‌های اصلی آن به عنوان روان‌کننده طبیعی حفظ شود. این اتفاقی است که در روان کننده‌های مصنوعی نمی‌افتد.

محققان این پژوهش، ماده به دست آمده را بر روی خوک‌ها آزمایش کرده و مشاهده کردند که این روان کننده طبیعی سبب بروز هیچگونه جراحت و آسیبی در چشم این حیوانات نشد و همچنین دریافتند که یک شب آغشته کردن لنزهای تماسی به این ماده برای جلوگیری از خشکی چشم در دراز مدت کافی است.

آزمایشات انسانی این روان کننده طبیعی هنوز آغاز نشده و محققان همچنان به دنبال ادامه آزمایشات خود بر روی حیوانات در آزمایشگاه هستند.

این پژوهش در مجله Advanced Materials Interfaces منتشر شده است.